ارزیابی و تحلیل عدم قطعیت برآورد تبخیر- تعرق گیاه مرجع با استفاده از برنامه‌ریزی ژنتیک

کشور ایران از لحاظ شرایط اقلیمی جزﺀ مناطق خشک و نیمه‌خشک جهان محسوب می‌شود. محدودیت منابع آب و بهره‌برداری نامطلوب از آن، بخش کشاورزی را با چالش‌های عمده‌ای مواجه کرده است. استفاده بهینه آب در مزرعه، نیازمند تخمین دقیق میزان آب مصرفی گیاه می­باشد. تاکنون مطالعات زیادی در خصوص ارائه روش‌های تخمین تبخیر- تعرق گیاه مرجع (ET0) با استفاده از سیستم‌های هوشمند صورت گرفته است. در این تحقیق ضمن بررسی کارآیی روش برنامه‌ریزی ژنتیک، مدل‌هایی جهت برآورد تبخیر- تعرق با استفاده از کمترین متغیر‌های هواشناسی ارائه شده است. بدین منظور با استفاده از روش رگرسیون گام‌به‌گام، ورودی مدل‌های برنامه‌ریزی ژنتیک از بین هفت متغیر هواشناسی (دمای هوای متوسط، دمای هوای بیشینه و دمای هوای کمینه، رطوبت نسبی، سرعت باد در ارتفاع دو متری، تعداد ساعات آفتابی و تشعشع خورشیدی) انتخاب گردیدند. علاوه بر این، برای مقایسه توانایی‌های مدل‌های تجربی و مدل‌های برنامه‌ریزی ژنتیک در برآورد تبخیر- تعرق مرجع، از هشت مدل تجربی متداول نیز استفاده گردید. در مطالعه صورت گرفته، از روش فائو پنمن- مانتیث به‌عنوان یک روش استاندارد برای ارزیابی کارآیی مدل‌های برنامه‌ریزی ژنتیک و مدل‌های تجربی استفاده شده است. نتایج به‌دست‌آمده نشان دادند مدل‌های برنامه‌ریزی ژنتیک دارای دقت بالاتری نسبت به روش‌های تجربی هستند. درنهایت به‌منظور بهبود نتایج حاصل، با استفاده از روش میانگین‌گیری مدل بیزی (BMA)، نتایج حاصل از مدل‌های برنامه‌ریزی ژنتیک، ترکیب شده و باند عدم قطعیت آن‌ها تعیین گردید.